Pas een paar uur na thuiskomst, jongstleden zondagavond, drong er iets tot me door van hoe het concert die middag in de Abdijkerk in Egmond geweest was. Beduusd, meteen daarna blij, en trots. Het was geweldig. Er zijn geen woorden voor.
In al mijn jaren als zanger in kleine koren heb ik nog nooit meegemaakt dat er tussen de 230 en 250 mensen komen opdagen, en al helemaal niet voor koormuziek a capella. Er zaten zelfs mensen achter ons. Een half uur voor aanvang zat de kerk al vol, en vanaf dat moment is er constant met extra stoelen gesjouwd. Het concert ging beter dan in Durgerdam al was het zingen onwennig. Bij het repeteren had de ruimte nog wat galm teruggegeven, maar met het vele publiek ging dat effect helemaal verloren. Wel hoorden we elkaar goed. Last van mijn keel had ik ook deze keer, maar ik kwam overal goed doorheen, ook door mijn solo.
“Ze zullen het wel druk hebben” zei iemand tegen mijn vrouw. Tja, we doen het maar twee keer maar op deze manier kunnen we inderdaad zonder probleem een week de bus in. “Het is natuurlijk gewoon een heel goed koor…” zei de fluitpartner van mijn vrouw de volgende dag. Enzovoort. Dus daar staan we dan, een koor met veertigers en vijftigers, met een heel goed niveau en een – denk ik – heel open en toegankelijke presentatie. Het is echt geen makkelijke muziek, Sweelinck bijvoorbeeld, of Poulenc. Onze dirigent vertelt leuke verhalen tussendoor, met veel kerkgeschiedenis en bijbelkennis erin. Grappig is ook dat hij geen enkele moeite doet om zijn eruditie te verbergen. Ik zei bij een vorig concert tegen hem: “Je moet misschien de zinsnede ‘.. maar dat is u ongetwijfeld bekend’ vermijden.” Het tweede deel van ons concert, zo bleek ons uit één van zijn verhalen, was geïnspireerd op een LP die ze vroeger bij hem thuis hadden. Ik maar denken dat het louter artistiek beleid was….
Na afloop waren we op de thee uitgenodigd bij de abt, in de refter. Erg gezellig, en toen we vertrokken liet hij ons uit. Keurige ‘Tot ziensen’ bij de deur, met tot slot het “Doei!” van mijn zoon. “Doei!” antwoordde de abt.