Achterop het tijdschrift Onze Taal staat de rubriek Ruggespraak: krantenknipsels, foto’s en krantenkoppen met taalgrappen. Readymades in feite. Soms zijn het foto’s van situaties uit het dagelijks leven, bijvoorbeeld een spandoek bij een tankstation (“Gratis koffie – minimaal 25 liter – bij tankbeurt”). Vaak gaat het om een ongewilde woordspeling (“Buschauffeur zat achter het stuur”).
Een paar dagen geleden lag het februarinummer op de deurmat. Bovenaan de achterpagina: “Wilders definitief naar Australië”.
De kop komt van de site van de Volkskrant. Ik moet er de hele week al om grinniken. Om de grap en om de persoon die hem vond. Eigenlijk is het geen grap, het werd een grap doordat iemand de kop uit zijn verband rukte of, netjes gezegd, door de context te veranderen.
Daardoor raakt hij ineens aan een taboe. Er is de laatste jaren een politieke correctheid rond onze beroemdste parlementariër ontstaan, zo van: hij mag zeggen wat hij wil, hij moet beschermd worden, het is heel erg dat die bescherming nodig is, hij heeft een verschrikkelijk leven, enzovoort. Laten we zeggen: het brave standpunt zoals dat in optima forma door iemand als Job Cohen werd vertolkt. Zijn benarde positie geeft hem zelfs een schijn van heiligheid onder zijn aanhangers. Tegelijkertijd is de PVV-leider op het politieke speelveld natuurlijk een pestkop van jewelste, die jarenlang tegenstanders en mensen in het land het bloed onder de nagels vandaan haalde. “We gaan ze in Den Haag gek maken!” riep hij ooit na een verkiezingsoverwinning. Dat is hem een paar jaar goed gelukt, ik kan niet anders zeggen. Velen hebben dat met gemengde gevoelens aanschouwd en zullen soms, misschien onbewust en maar heel kort, hebben gedacht: was ie maar weg. Maar dat zeg je niet, het is een taboe. De vinder van de Australië-kop moet haast wel de heimelijke wens bij zichzelf hebben bespeurd dat onze Geert inderdaad definitief naar het buitenland zou verdwijnen.
Even googlen leert dat de kop door vele media is gebruikt. Er zullen maar weinigen zijn geweest die de grap zagen. Ik heb er overheen gelezen, en vele koppenmakers, journalisten en lezers met mij. Wie hem zag, had geen last van het taboe.