Neem de volgende gebeurtenissen, in afnemende graad van verrassing: Real Madrid wint de Champions League, Froome wint de Tour de France, de Nederlandse vrouwen worden wereldkampioen hockey. Allemaal voorstelbaar, het ene resultaat waarschijnlijker dan het andere. Dat de Nederlandse vrouwen wonnen was bijna saai, en dan overheersen de bewondering voor de overmacht en het engagement met je land en de bekende sporters. Maar opwindend? De Nederlandse hockeymannen verliezen van Australië zoals de voetballers van Spanje van Nederland verloren. Weten we ook weer hoe dat voelt.
Nederland-Spanje
Terug naar vrijdag jongstleden. Ik geloofde mijn ogen niet bij het doelpunt van van Persie, en mijn ongeloof werd steeds groter naarmate de wedstrijd vorderde en Spanje het opgaf. Tijdens de wedstrijd kwamen kinderen de straat op om te juichen en te schreeuwen. Ik zat verbijsterd te kijken naar het ongedachte resultaat dat zich voor mijn ogen ontvouwde. Iets dergelijks gebeurde tijdens de bekerfinale eind april, toen Ajax met 5-1 verloor van PEC Zwolle. Wat een plezier! Maar ook meewarigheid over de eeuwige pretentie van Ajax met zijn godenzonen, hoogmoed die voor de val kwam. Net goed! Een would-be topclub die verliest van een provincieclub, met geen van beiden winnen we de oorlog. Pose van wereldwijsheid. Bij Spanje-Nederland was daarvan geen sprake, hier was de verrassing compleet. Dat was ook te zien aan de interviews met onze jongens na afloop. Niets te merken van mediatraining, ze waren alleen maar blij en gelukkig.
Vreugde
Op een zondag in het najaar van 1985 werd Joop Zoetemelk op 38-jarige leeftijd wereldkampioen wielrennen (hier te zien). Gezien bij mijn buurvrouw die op dat moment zat te knoeien met het overzichtsbeeld van haar televisie met negen zenders erop. Op drie van die negen zenders fietste Joop naar de overwinning; met een prachtig gebaar ging hij over de finish. Het was niet te geloven.
In het Sport Jaaroverzicht aan het einde van dat jaar vertelde Leo Beenhakker het volgende verhaal. Hij zat die middag in het stadion. Ineens ontstond er onder het publiek geroezemoes en gelach dat steeds luider werd. Leo keek om zich heen, wat was er aan de hand? Bezoekers met een radiootje hadden het nieuws over de nieuwe wereldkampioen gehoord, begonnen te lachen en vertelden het door. Langzaam verspreidde het zich over de tribune. De verrassing was compleet, een heel voetbalstadion lette even niet op de bal, en kon alleen maar lachen en praten.
1 reacties op Sport kijken